Mateusz Koziński urodził się sześć lat temu w szpitalu w Radziejowie drugim dzieckiem pani przebiegała prawidłowo. Kobieta nie spodziewała się komplikacji. Wierzyła, że jest pod dobrą opieką doktora Andrzeja Lisieckiego, ordynatora oddziału ginekologicznego. Jednak w szpitalu w czasie porodu pojawiły się problemy. - Same położne zdały sobie sprawę, że jest ciężko i że inicjatywę powinien przejąć lekarz. On mi powiedział, że teraz już na pewno urodzę, więc kiedy jest parcie, to ja mam przeć ile sił, a one wtedy kładą się na mnie i wtedy urodzę. Nie udawało się. Prosiłam o cesarskie cięcie. Pan doktor cały czas mnie uspakajał. Doszło do zaklinowania się głowy, czyli głowa się urodziła, a zaklinowały się barki – opowiada Ewa Kozińska, matka Mateusza. Pani Ewa kilka razy na sali porodowej prosiła o zrobienie badania USG, by mieć pewność, że z jej synem wszystko jest w porządku. Ordynator jednak odmawiał. Nie zgodził się także na cesarskie cięcie. - Mateusz uzyskał jeden punkt w skali Apgar. Był cały siny i nie oddychał. Do mnie przyniesiono go dopiero następnego dnia. Jednak rączka była wiotka, dosłownie minimalnie ruszał paluszkami. Lekarz, który odbierał poród powiedział mi potem, że powinnam się cieszyć, że Mateusz żyje – dodaje Ewa Kozińska. Andrzej Lisiecki, ordynator z radziejowskiego szpitala, jest ginekologiem od 30 lat. Dotychczas cieszył się nieposzlakowaną opinią. - Mateusz mógł się urodzić sprawny tak jak każde dziecko, ale w tym wypadku wystąpiło powikłanie. Porażenie splotu barkowego wynika po prostu z czynnika mechanicznego. Czegoś takiego jak kładzenie się położnych na brzuchu ciężarnej w ogóle nie było. Gdyby ja odpowiednio nie udzielił pomocy, to Mateusz urodziłby się martwy. Badanie USG ma swój margines błędu. Jak się pracuje ponad 30 lat na Sali porodowej, to można ocenić klinicznie wielkość płodu – odpiera zarzuty Andrzej Lisiecki, ordynator oddziału ginekologiczno-położniczego szpitala w Radziejowie. Ewa Kozińska uznała, że poród nie przebiegał normalnie i złożyła do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. - Był powołany biegły z zakresu położnictwa i ginekologii, który stwierdził, iż ciąża była prowadzona prawidłowo i nie dopatrzono się błędów lekarza podczas porodu. Na tej podstawie postępowanie zostało umorzone z powodu braku znamion czynu zabronionego – mówi Romuald Grosman, Prokuratura Rejonowa w Radziejowie. - Jest jednak jeszcze sprawa dokumentacji mojego porodu. Na kserokopii z 2010 roku jest na niej USG, które ordynator wpisał. A na jej kopii z 2013 roku tego wpisu już nie ma – wyjaśnia mama Mateusza. Pani Ewa mimo umorzenia pierwszej sprawy nie poddała się. Po interwencji w Prokuraturze Generalnej po dwóch latach sprawą zniszczonej dokumentacji zajęła się prokuratura we Włocławku. I oskarżyła ordynatora. - Pan doktor Andrzej L. oskarżony jest sfałszowanie dokumentacji medycznej, dokonanie wpisów, które miały istotne znaczenie dla tej dokumentacji – wyjawia Krzysztof Pruszyński, Prokuratura Rejonowa we Włocławku. Doktor Lisiecki ma jeszcze dwie sprawy karne o fałszowanie dokumentacji medycznej i podrabianie podpisów. Obie dotyczą pacjentek oddziału, na którym jest ordynatorem. W żadnej ze spraw lekarz nie przyznał się do winy. - Ja myślę, że sprawy zostaną wyjaśnione w sądzie. Pan doktor się pewnie z tego wytłumaczy i to wyjaśni. Na obecną chwilę mam pełne zaufanie do pana doktora – mówi Zbigniew Skonieczny, dyrektor szpitala w Radziejowie. Proces doktora Lisieckiego zacznie się niebawem przed sądem w Radziejowie. Lekarz konsekwentnie nie przyznaje się do winy i twierdzi, że nie wie kto po części zniszczył a po części przerobił dokumentację medyczną. Mama Mateusza chce pozwać szpital do sądu. Będzie domagała się renty dla syna.

Tekst źródłowy | 2/19 Podaj, co groziło lekarzowi za błąd lekarski. cytat za: M. Pawlak, A. Szweda, Poznaj przeszłość 1. Poziom podstawowy, Nowa Era 2019, s. 19. Błąd lekarski, który doprowadził do śmierci obywatela lub utracenia przez niego oka kończył karierę zawodową takiego lekarza, ponieważ karany był odcięciem ręki. Czytaj dalej Podaj, co groziło lekarzowi za błąd lekarski.

Rzecznik Praw Pacjenta podkreślił, że lekarz POZ może wystawić receptę refundowaną na lek zalecony przez lekarza specjalistę. Konieczne jest przy tym spełnienie ważnego warunku. - Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej/rodzinny może kontynuować przepisywanie pacjentowi leku z refundacją zaleconego przez specjalistę w poradni

Post z cyklu „czy wiesz, że…”. UWAGA: aktualizacja poniższych informacji (w związku z nowelizacją przepisów o dostępie do dokumentacji) – jest w poście pod tym linkiem. Życie nie przestaje mnie zadziwiać. Najpiękniejsze jest to, że jak już ci się wydaje, że wszystko widziałaś/widziałeś i nic nie jest w stanie cię zaskoczyć, szczególnie w kontaktach pacjent – szpital, to zawsze się znajdzie coś, co zmusi cię do przeczytania setny raz tych przepisów, które i tak znasz już niemal na pamięć, bo cały czas się wokół nich obracasz. Właściwie to lubię, bo takie sytuacje pozwalają nie popaść w rutynę. Pytanie za sto punktów: czym się różni kserokopia dokumentacji medycznej potwierdzona za zgodność z oryginałem od kserokopii dokumentacji medycznej? Odpowiedź pierwsza: pieczątką „za zgodność z oryginałem” i parafką – zwykle pracownika archiwum szpitalnego. Odpowiedź druga: ceną. Za uzyskanie kopii dokumentacji poświadczonej za zgodność niektóre podmioty lecznicze pobierają opłatę w wysokości aż 8,03 zł za 1 stronę. Łatwo policzyć, że za 100 stron opłata może wynieść 803 złote, a często dokumentacja liczy po kilkaset stron. Wypada zapytać: „Ile płacę i dlaczego aż tak dużo?” Dlatego, że przepisy są niejednoznaczne. Nie ma w nich wprosi wskazania, ile szpital powinien liczyć za „kserokopię dokumentacji potwierdzonej za zgodność z oryginałem”, więc niektóre podmioty liczą sobie za to jak za sporządzenie odpisu. Ta stawka 8,03 zł. (na dziś), to jest właśnie za odpis. Za uzyskanie zwykłej kserokopii maksymalna stawka wynosi 10 razy mniej: aktualnie jest to 80 gr za 1 stronę. Ciekawostka: za udostępnienie dokumentacji medycznej na elektronicznym nośniku danych – czyli na CD lub pen-drivie (raczej pacjenta, bo szpital nie zainwestuje w taki nośnik) – opłata nie może przekraczać 1,6 zł za całość! I hit: za udostępnienie dokumentacji medycznej za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych nie może pobierać opłat. Czyli jak poprosimy o przesłanie mailem scanów, to szpital nie ma prawa wystawić faktury. Wszystkie te zasady powinny być ujęte w regulaminie organizacyjnym podmiotu leczniczego. Aktualne informacje o wysokości opłaty za udostępnienie dokumentacji medycznej podaje się do wiadomości pacjentów przez ich wywieszenie w widoczny sposób w miejscu udzielania świadczeń oraz – przynajmniej – na stronie internetowej podmiotu wykonującego działalność leczniczą. Czy zatem warto wydać żądane przez niektóre szpitale duże – w przypadku kserokopii potwierdzonej za zgodność z oryginałem – pieniądze po to, żeby mieć udokumentowany w taki sposób przebieg leczenia w ręku ewentualnie czy warto tracić nerwy na wykazanie szpitalowi, że „kserokopia potwierdzona za zgodność z oryginałem” to nadal kserokopia, a nie odpis? I tak, i nie. Z jednej strony tak, bo najlepiej dysponować, szczególnie na użytek przygotowań do procesu cywilnego – potwierdzoną kopią, za której kompletność i autentyczność ktoś wziął odpowiedzialność, przybijając pieczątkę i parafując każdą stronę. Z drugiej strony: jeśli otrzymamy „zwykłe” kserokopie albo dokumentacje mailem, ale będą one spełniały wymagania, jakie przepisy wiążą z prowadzeniem dokumentacji: dokumenty będą ułożone w kolejności chronologicznej, kolejne strony będą numerowane, ksera/scany będą czytelne, a do tego będziemy mieli nasz wniosek o wydanie kompletnej dokumentacji medycznej i odpowiedź zwrotną – to trudno będzie szpitalowi w procesie udowodnić, że „przez przypadek” nie załączył (nie przekazał nam) kluczowego dokumentu. Moja rada: warto ubiegać się o uzyskanie „pełnej dokumentacji medycznej potwierdzonej za zgodność z oryginałem” zaznaczając, że opłata od takiej dokumentacji winna być naliczana jak za kserokopię a nie jak za odpis. Ważnym argumentem jest to, że w projekcie nowelizacji Ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta sprecyzowano te pojęcia: odpis – to dokument wytworzonego przez przepisanie tekstu z oryginału dokumentacji medycznej z wiernym zachowaniem zgodności co do treści z oryginałem, a kopia to dokument wytworzonego przez dokładne odwzorowanie treści i formy oryginału dokumentacji medycznej. Jeśli jednak szkoda nam czasu na polemikę ze szpitalem, to poprośmy (na piśmie! nigdy ustnie!) o udostępnienie na elektronicznym nośniku danych albo lepiej – przesłanie mailem. Szpital będzie miał na własne życzenie więcej pracy (scanowanie setek stron, czasem w różnym układzie, i ich zapisywanie na CD albo wysyłanie mailem bywa czasochłonne), skoro chce zarobić na przybijaniu pieczątki. Na użytek analizy i oceny szans na uzyskanie odszkodowania, a nawet na użytek procesu sądowego o błąd medyczny, taka forma wystarczy. I już. Więcej na temat dokumentacji medycznej można przeczytać po tymi linkami: milczący świadek, wzór wniosku (można modyfikować zgodnie z tym postem) oraz jak zadbać o treść dokumentacji. Otagowane jako: biegły sądowy, błąd lekarski, błąd pielęgniarki, dokumentacja medyczna, fałszowanie dokumentacji medycznej, informacja o stanie zdrowia, jak dostać dokumentację medyczną, nieprawda w dokumentacji medycznej, odszkodowanie za błąd, sprawa o błąd medyczny, zadośćuczynienie, zmiany w dokumentacji W czym mogę Ci pomóc? . 499 381 263 201 6 265 347 426

podaj co grozi lekarzowi za błąd lekarski historia